Warto wejść w nurt mazurskich, augustowskich, suwalskich jezior, strumieni i rzek, jak
w wody Jordanu. Warto przypomnieć sobie jak wody Chrztu Świętego zmyły mój brak
pełnego dziecięctwa Bożego. Strumień łaski jest jak żywy strumień wypływający ze Źródła
Miłości czyli z Boga samego. Trzeba wyciszyć umysł i serce, by usłyszeć głos Ojca z
nieba: Tyś jest mój syn umiłowany. Tyś jest moja córka umiłowana. Na wieki. Na zawsze.
Wyryłeś moje chrześcijańskie imię na swoich Boskich, Ojcowskich Dłoniach. Nikt już tego
nie wymaże. Nawet mój grzech. Nawet moje chwilowe odejście. Totus Tuus – cały Twój!
Tota Tua – cała Twoja!
Szlak wciąż wiedzie wzdłuż wody. Przesuwam paciorki różańca, tego łańcucha
łączącego niebo z ziemią – jak mawiał nawrócony różańcowy orędownik Bł. Bartolo Lange)
– i raduję się największym zaszczytem, jaki mógł mnie spotkać na tej ziemi: JESTEM
TWOIM UMILOWANYM DZIECKIEM. Cokolwiek zdarzy się w moim życiu, w historii tej
ziemi – jestem Twoim dzieckiem Ojcze! W katedrze w Ełku, w której modlił się św. Jan
Paweł II, za jego przykładem (jak w wadowickiej parafii) – ucałuję chrzcielnicę, przenosząc
się sercem do tej, przy której mnie osobiście ochrzczono. Uczynię datę mojego Chrztu
Świętego dorocznym świętem. Wspomnę kapłana, rodziców i chrzestnych, katechetów i
tych wszystkich, którzy mnie prowadzili do Ciebie przez całe życie.
Wraz z płynącą wodą płynie moja modlitwa wdzięczności w stronę nieba. Chwała Ojcu i
Synowi i Duchowi Świętemu….

   Monumentalna, górująca nad jeziorem neogotycka świątynia w Rajgrodzie, staje się dla pielgrzymów Szlaku Papieskiego biblijną Kaną Galilejską. I zaproszono tam Matkę Jezusa. Tam, gdzie ma początek rodzina – tam jest bardzo potrzebna Matka Jezusa – Królowa Rodzin.  Czujemy się gościnnie przyjęci, oczekiwani – jak na weselu. Pomiędzy nami dyskretnie krąży Matka, patrząc czy czegoś nam nie brakuje. A jeśli zauważy jakiś brak: wiary, zdrowia, pracy, sensu życia, życzliwości wzajemnej – delikatnie kieruje nasz wzrok w stronę Syna i szepcze cicha, jak mama:  Uczyńcie co wam powie Syn!  Nie chce być pierwszą, zarządzającą – nie, to Syn niech zaradzi potrzebie. On najlepiej wie co komu do zbawienia potrzebne.

     Idę przepiękną trasą kolejnego etapu Szlaku Papieskiego Tajemnice Światła, właściwie idę tańcząc ze szczęścia. Serce śpiewa, wszak to wesele! Modlę się za moją rodzinę, która kiedyś – w świętym obrzędzie sakramentu małżeństwa = wzięła swój początek. Modlę się za wszystkie rodziny Diecezji Ełckiej, za rodziny polskie, te w kraju i te rozsiane po całym świecie.  Patrząc na przydrożne krzyże modlę się za rodziny cierpiące, rozbite. Matko z rajgrodzkiej Kany przyjdź i do nich. Szepnij Synowi o każdym małżeństwie w kryzysie, o szukających u Ciebie pomocy, o dzieciach sierocych, o narzeczonych pełnych nadziei.  Kiedyś wszyscy spotkamy się na wielkiej uczcie w rodzinie dzieci Bożych. Tam już niczego nie zabraknie, tam już będzie pełnia szczęścia…

 Jezus wyszedł i zaczął nauczać. A ciągnęły do Niego tłumy.

Panie pozwól i nam usiąść. To miejsce naznaczone bliskością byłej pustelni, dziś maryjnej kaplicy na wyspie w Studzienicznej. Trzeba nam rozróżnić pojęcia: słyszeć i słuchać. Chcemy się zasłuchać w Twoje słowa Panie. Słowa, które mają moc przemiany. Słowa, które są duchem i życiem!

Jezus otworzył swe usta i rzekł: Przybliżyło się do was Królestwo Niebieskie! Nawracajcie się i wierzcie w ewangelię! Słowa o  Królestwie brzmią tak pięknie w tej ciszy i pięknie przyrody. Ale, aby wejść do Twego Królestwa, trzeba się nawrócić – zmienić myślenie starego człowieka na myślenie człowieka nowego – Bożego dziecka. Trzeba z całą surowością odrzucić zło, poniżające nałogi. Siłę do walki czerpie się z miłosnej kontemplacji Boga Miłosiernego, wyciszenia, ascezy. Pustelnicy rozumieli to doskonale. A do nich przychodzili ludzie z okolicznych wsi i miasteczek, aby się uczyć drogi do nieba, drogi wiodącej do Królestwa Niebieskiego. 

Do dziś najlepszą Nauczycielką jest Twoja Matka Panie. Tyle razy wskazywał na Nią św. Jan Paweł II. Wielokrotnie tu w kaplicy klękał przed Jej obrazem jako syn i pielgrzym krakowski.  Pamiętnego 9 czerwca 1999 roku – przypłynął studzieniczańskim jeziorem już jako Papież – nie po raz pierwszy, ale po raz ostatni. Ostatni raz pochylił swą głowę w kornej postawie dziecka, które zawierza się Matce.

Idąc dalej z różańcem w ręku  ścieżkami Augustowskiej Puszczy, którymi wiedzie 3 etap Szlaku Papieskiego tajemnice Światła – warto zatrzymać się przed figurą Frasobliwego. Jakbyś pytał mnie Panie: Cóżem ci uczynił? Podejmę mocne postanowienie poprawy, nawrócenia i odnowy życia. Tak, jak stało się to udziałem św. Marii Magdaleny – patronki kościoła w Mikaszówce czyli tej maleńkiej miejscowości na brzegu Kanału Augustowskiego, do której św. Jan Paweł II często powracał w swych myślach. Na różańcowych paciorkach wznoszę tę modlitwę do Boga przez Maryję. Ucieczko grzeszników – módl się za nami!… 

Sceneria Szlaku Papieskiego jakby wypływała z ewangelicznej tajemnicy Przemienienia na górze Tabor. Wokół – drzewa Puszczy Augustowskiej i cicho płynąca Czarna Hańcza.  Nie straszny nam trud, ważny cel – zobaczyć przemienionego Jezusa, mojego Pana i Zbawiciela. Giby – wiele krzyży i kamieni, niemych świadków straszliwej Obławy Augustowskiej. Wprowadzając uczniów na górę Tabor chciałeś umocnić ich wiarę na czas swojej męki. 

Nam też nie wolno przejść obojętnie obok tego miejsca. Tu w lipcowe dni 1945 roku setki Polaków świadczyło o wierze w Ciebie i umiłowaniu Ojczyzny. Ojczyzny prawdziwie wolnej i zawsze wiernej Bogu. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie… Przemień ich. Niech świadczą o Tobie  jako Twoi święci i bohaterscy Polacy. Historii trzeba się uczyć. Historię trzeba pamiętać.  Historię trzeba umiłować, bo grudy tej ziemi są przesiąknięte męczeńską krwią naszych Rodaków. Zanim zawołamy w Sejnach: Panie dobrze nam tu być! Zanim zechcemy budować namiot dla Ciebie w swoim sercu, trzeba twardo stąpać po ziemi, tej ziemi, którą przed laty chodził św. Jan Paweł II. Trzeba przesunąć paciorki różańca i dotknąć ich, jak kamieni pomnika Augustowskiej Obławy. Matko, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej.

   Z ciszy lasów, łąk i pól czas wstąpić w mury monumentalnego sejneńskiego Wieczernika. Jest tam  Matka modląca się z Apostołami, nosicielka całej Trójcy Świętej. Matka otwarta i oczekująca na każdego pielgrzyma, by go przyoblec w śnieżnobiałą szatę przemiany duchowej, zapalić światłem Ducha Świętego każde serce.

Powoli kończy się Szlak Papieski Tajemnice Światła. Wigierski Park Narodowy – perła w krajobrazie Polski. Miejsce uświęcone obecnością Kamedułów i św. Jana Pawła II  w dniach 8-10 czerwca 1999 roku. Cudny widok na Jezioro Wigry, szczególnie gdy słońce zachodzi za horyzont. Zbliża się wieczór. A gdy nastał wieczór Jezus zasiadł z uczniami, aby spożyć z nimi wieczerzę. To tutaj, do tego stołu przemierza i uczty miłości, chcemy duchowo zasiąść ze św. Janem Pawłem II – miłośnikiem życia i Eucharystii. Panie nasyć nas Chlebem Życia, nasyć nas swoją miłością, nasyć nas otaczającym pięknem przyrody, Twojego stwórczego dzieła.

Panie, dobry jak chleb. Panie ukryty w kruszynie chleba, wystawiony codziennie w wigierskim wieczerniku, w złocistej monstrancji. Patrzę na Ciebie z uwielbieniem. Dziękuję ….dziękuję  … dziękuję. Eucharystia to nade wszystko dziękczynienie.

Dziękuję za możliwość stawiania stóp w ślady stóp Wielkiego Pielgrzyma Polaka. Dziękuję za ustanowione Tajemnice Światła. Dziękuję za spotkanych ludzi. Dziękuję za dar sakramentalnego przebaczenia i wewnętrznej przemiany. 

To bogactwo trzeba teraz zabrać w nadchodzące dni życia:

– radość z dziecięctwa Bożego

– zawierzenie Matce

– gotowość do nawrócenia i przemiany

–  i uwielbienie Ciebie – Chlebie Najczystszy.